Νέα Υόρκη 1968-1978
Paul McDonough
BIOGRAPHY
O Paul McDonough γεννήθηκε στο Portsmouth του New Hampshire.
Μετά το σχολείο, το 1958, μετακομίζει στη Βοστώνη και σπουδάζει ζωγραφική στο School of art της Νέας Αγγλίας. Το 1967, μετακομίζει στη Νέα Υόρκη και πιάνει δουλειά στον τομέα της διαφήμισης ενώ παράλληλα φωτογραφίζει επαγγελματικά αλλά διδάσκει και φωτογραφία στο Pratt Institute, Yale University, Cooper Union, Marymount College, Parsons School of Design και τέλος, στο Fordham University.
Έχει τιμηθεί με υποτροφίες από το National Endowment for the Arts και το Guggenheim Foundation. Οι δουλειές του συμπεριλαμβάνονται σε πολλές δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές, όπως του ΜoMA (Museum of Modern Art), και του New York Public Library. Ζει στο Μπρούκλιν με τη γυναίκα του και τα δυό του παιδιά.
Αυτά αναφέρει εν ολίγοις το βιογραφικό του. Η αλήθεια είναι όμως πως
από μικρό παιδί έκανε κακές…παρέες και αυτό θα καθόριζε την πορεία του στη ζωή αργότερα.
Στην παραπάνω φωτογραφία, αυτός που βοηθάει τη γιαγιά να διασχίσει το δρόμο
είναι ο Tod Papageorge. O McDonough είναι αυτός που χαμογελάει σε πρώτο πλάνο δεξιά. Tη φωτογραφία την τράβηξε ο Garry Winogrand.
Στο Νηπιαγωγείο, γνωρίζει ένα διαολάκι που ονομάζεται Tod.
Tod Papageorge για την ακρίβεια. Συνέχισαν να είναι μαζί και στο δημοτικό
Κι όταν έκλεισαν τα δώδεκα, η οικογένεια Papageorge μετακομίζει σε ένα σπίτι ακριβώς απέναντι από αυτό του Paul! E, καταλαβαίνετε,. Κ***ς και βρακί τα πιτσιρίκια!
Μεγαλώνοντας, οι δρόμοι τους χώρισαν. Σχέδιο και ζωγραφική στο School of Art
ο ένας (Paul), Αγγλική φιλολογία ο άλλος (Tod).
O Paul, ψαχνόταν με τη ζωγραφική. Τελικά μια μέρα, όπως λέει και ο ίδιος:
«Κοίταξα ένα λευκό καμβά που βρισκόταν απέναντί μου και που έπρεπε να τον "γεμίσω" και ξαφνικά μου φάνηκε εντελώς άδειος. Συνηδειτοποίησα πως η φωτογραφία έξω στους δρόμους είχε να μου προσφέρει πράγματα και συγκινήσεις που δεν θα μπορούσα να τα φανταστώ κλεισμένος μέσα σ’ ένα ατελιέ. Άρχισα λοιπόν να φωτογραφίζω τη Βοστώνη…»
Το καλοκαίρι του 1964 μετακομίζει στο Κέμπριτζ της Μασσαχουσέτης (Ματσα-τσούτσες) και πιάνει μόνιμα δουλειά σε ένα μεγάλο στούντιο φωτογραφίας.
Ήταν ήδη παντρεμένος με την πρώτη του γυναίκα και σχεδίαζαν να μαζέψουν αρκετά χρήματα για να περάσουν (πάντα φευγάτος) ένα χρόνο στην Ευρώπη με ένα αυτοκινούμενο τροχόσπιτο. Τελικά, αντί για την Ευρώπη, βρέθηκαν με το τροχόσπιτο στη Νέα Υόρκη!
Εδώ θα πρέπει να αναφερθεί ο ρόλος του Papageorge.
Aπ’ ό,τι κατάλαβα, κι ενώ ο Papageorge βρισκόταν ήδη στη Νέα Υόρκη
από το 1965 (είχε ξεκινήσει κι αυτός να φωτογραφίζει από το 1962) όπου παρακολουθoύσε σεμινάρια φωτογραφίας του Winogrand,
πρέπει να «έψηνε» τον ΜcDonοugh τρία χρόνια να μετακομίσει κι αυτός στη
Νέα Υόρκη και τελικά τα κατάφερε και ξανάσμιξαν πάλι!
Ο πιο σκληρός κριτικός φωτογραφίας που γνώρισε η ανατολική ακτή (για ρωτήστε και τους μαθητές του στο Yale και όπου αλλού δίδασκε)
θα γίνει ο μέντοράς του.
Το ’65, τα μαθήματα του Winogrand τα παρακολουθούσε κι ένας άλλος.
Ο Joel Meyerowitz. Έτσι, κατέληξαν όλοι μαζί και οι τέσσερις να γίνουν αχώριστοι. “And so begun the transferring between souls” που λένε και οι Αμερικάνοι..
Σύχναζαν στο Café του MoΜΑ, που τότε το επισκέπτονταν τρεις κι o κούκος και οι συζητήσεις γύρω από τη φωτογραφία, έδιναν κι έπαιρναν.
Φαίνεται πως ο Paul McDonough, βρήκε τελικά την Ιθάκη του.
Είναι προφανές πλέον πως η Νέα Υόρκη, ήταν (και συνεχίζει να είναι, έστω και σε μικρότερο βαθμό σήμερα) η «Ιθάκη» κάθε εκολαπτόμενου φωτογράφου δρόμου το ’60 και το ’70. Όλα εκεί «συνέβαιναν».
Όλοι από ‘κει περνούσαν.
Παρόλο που οι Winogrand και Meyerowitz ήταν γνωστοί στο ευρύ κοινό μέσα από εκδόσεις ή εκθέσεις, οι άλλοι δυο δεν θα πραγματοποιούσαν τη πρώτη τους έκδοση πριν το 2007!
Παρακάτω το βιβλίο του Paul McDonough
Θα κλείσω με κάτι που έχει πει ο Blake Andrews:
I like Paul McDonough's work quite a bit. This style is over 30 years old but it's still my favorite. I would choose a well-seen 70s style moment over just about any other type of photo. Not only is it my favorite to look at, but shooting 35 mm b/w is the heart of my daily practice.
I know I'm old fashioned. The attention of the photo world is now firmly elsewhere. Now the emphasis is on ideas and anyone who takes photos just for the sake of the photo is wasting their time. Folks like McDonough are left like forgotten detritus along the course of history…
No comments:
Post a Comment