Pages

Tuesday, November 22, 2011

Elliot Erwitt on Robert Frank

"Quality doesn't mean deep blacks and whatever tonal range. That's not quality, that's a kind of quality. The pictures of Robert Frank might strike someone as being sloppy - the tone range isn't right and things like that - but they're far superior to the pictures of Ansel Adams with regard to quality, because the quality of Ansel Adams, if I may say so, is essentially the quality of a postcard. But the quality of Robert Frank is a quality that has something to do with what he's doing, what his mind is. It's not balancing out the sky to the sand and so forth. It's got to do with intention."
                                                                                                          Για να μην ξεχνιόμαστε....

Friday, November 18, 2011

Treis-Athlioi by Jean Ajean





Οι "τρισάθλιοι" είναι ένα φωτογραφικό έργο. Πήρε το όνομά του από τους τρεις άθλιους που δεν είναι άλλοι από το φωτογράφο, τους φωτογραφικούς του ήρωες και τους θεατές των φωτογραφιών.
Το έργο εστιάζει στις προσπάθειες του πρωταγωνιστή Γιάννη Αγιάννη, ενός ισόβιου εξόριστου της φωτογραφίας, ο οποίος προσπαθεί να επανεντάξει τους ήρωές του στην κοινωνία, και επιπλέον μελετά την επίδραση των πράξεων των ηρώων του για χάρη της κοινωνικής αναγνώρισης τους. Στο φωτογραφικό αυτό έργο εξετάζεται η φύση του καλού και του κακού και ο φωτογραφικός νόμος σε μία εκτεταμένη ιστορία που περιλαμβάνει θέματα όπως την ιστορία των λαών της λεκάνης της μεσογείου, την πολιτική, την ηθική φιλοσοφία, το νόμο, τη θρησκεία και τα είδη και τη φύση του έρωτα.
Το φωτογραφικό αυτό έργο ο φωτογράφος το εμπνεύστηκε από τον υπαρκτό εαυτό του, ο οποίος κατείχε και τις τρεις ιδιότητες τόσο του φωτογράφου, όσο και του φωτογραφικού ήρωα αλλά και του θεατή.
Οι τρισάθλιοι περιλαμβάνουν μία σειρά ιστοριών, συνδετικός άξονας των οποίων είναι αυτή του φωτογραφικού εξόριστου Γιάννη Αγιάννη, γνωστού στους φωτογραφικούς κύκλους με τον αριθμό 111, ο οποίος μεταμορφώνεται πότε σε παπά, πότε σε γυμνιστή, πότε σε πολιτικό και πότε σε κακομαθημένο πλουσιόπαιδο χωρίς όμως να μπορεί να ξεφύγει από τον πραγματικό εαυτό αυτών που υποδύεται. Στο τέλος, είναι εμφανές ποιος είναι ποιός, και αν και ο καθένας μας μπορεί να υποδύεται πως είναι κάποιος άλλος, εν τέλει υπερισχύει η γύμνια μας...



Συνεχίζεται...

Tuesday, November 15, 2011

Grimaces of the weary village

Οι ιστορίες των ανθρώπων ενός κόσμου που παρακμάζει.
Ένας άγνωστος φωτογράφος που ζει αναμεσα τους και τους φωτογραφίζει.
Ένας διάσημος φωτογράφος που ανακαλύπτει τη δύναμη των φωτογραφιών του.
Ένα βραβείο, η φάρμα των ζώων, άφθονη βότκα κι ένα χωριό

που βγαίνει κυριολεκτικά από τα ρούχα του!








Grimaces of the Weary Village.
1976 – 2001.
Photographs by Rimaldis Viksraitis
Ο Rimaldas Viksraitis είναι ένας Λιθουανός φωτογράφος . Φωτογραφίζει εκεί όπου ζει,
στα χωριά και στην εξοχή, ένα τρόπο ζωής που τείνει να εξαφανιστεί.
Στον κόσμο του, οποιαδήποτε φαινομενική «δυσλειτουργία» των συγχωριανών του, που οφείλεται στην ανεξέλεγκτη κατανάλωση αλκοόλ, αποτελεί το πιο σημαντικό στοιχείο των φωτογραφιών του. όλοι ζούνε μες την καλή χαρά.
Συμμετέχει στα πάρτι τους, πίνει και ο ίδιος μαζί τους, κάθεται και συνομιλεί με τα «θεματα» του. Η κοινωνία τους παραμένει ανέπαφη από gadgets του σύγχρονου τρόπου ζωής που συχνά εξαλείφουν κάθε ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ των μελώ ν της.
Είναι καταφανές πως ο φωτογράφος είναι ευτυχισμένος και εξοικιωμένος με αυτό που κάνει .
Τα μοντέλα του από την άλλη, φαίνονται να συνενούν με μεγάλη ευχαρίστηση να...βγούν από τα ρούχα τους! Υποθέτω πως αυτό οφείλεται στο αλκοόλ και τη θερμή ατμόσφαιρα ή ίσως και να επιδίδονται συχνα σε ομαδικό sex!
Το παζλ συμπληρώνουν διάφορα οικόσιτα και κατοικίδια ζώα που φαίνεται να αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας. Ξεφυτρώνουν εκεί που δεν το περιμένεις.
Τα ζώα στις φωτογραφίες, όπως και οι άνθρωποι, φαίνονται κι αυτά εξοικιωμένα με τις καταστάσεις.
Έτσι, προκύπτουν παράδοξες και υπέροχες σουρεαλιστικές εικονές. Όλα αυτά φαντάζουν συναρπαστικά και άν μιλούσα Λιθουανικά θα συμμετείχα κι εγώ στο πάρτι!
Ωστόσο, δεδομένου ότι αυτό δεν θα συμβεί ποτέ ούτε σε μένα ούτε σε εσάς, Ο Viksraitis μας παρέχει μια θέση. Θεατές σε ένα έργο με πολύ συναίσθημα και αλκοόλ στο θέατρο του παραλόγου...

-Martin Parr, November 2008






























Ο Rimaldas Viksraitis γεννήθηκε σε ένα χωριό μιας επαρχίας της Λιθουανίας το 1954.Παρέμενε άγνωστος πέρα από τα σύνορα της πατρίδας του έως το 2009. Έγινε διάσημος όταν ο Μartin Parr τον ανακάλυψε από ένα βιβλίο του που έπεσε στα χέρια του, τον πρότεινε ως νέο φωτογράφο στο φεστιβάλ της Αρλ και τελικά κέρδισε το αναγνωρισμένου κύρους βραβείο “Αrles Discovery Award for New Photography”.
O Viksraitis ανήκει σε μια ομάδα φωτογράφων όπως για παράδειγμα οι David Goldblatt, Stephen Gill ή οι Gabriele και Helmut Nothhelfer που το πεδίου δράσης τους περιορίζονταν σε τοπικό επίπεδο. Δημιούργησαν ένα μεγάλο όγκο δουλειάς στο μέρος (και γύρω από αυτό) που ζούσαν. Για τον Rimaldas, ζώντας το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην επαρχία, όπως ο ίδιος λέει, ήταν φυσικό επακόλουθο σαν φωτογράφος να καταγράψει την ζωή του μέρους που ζούζε. Όπως και έκανε τελικά, πάρα πολύ συστηματικά με τον δικό του πολύ χαρακτηριστικό τρόπο για είκοσι και πλέον χρόνια.





























Άρχισε να φωτογραφίζει το 1971 τους φίλους του και την οικογένειά του με μια Smena 8.
Σπούδασε φωτογραφία στην Vilnius Technical School και όταν αποφοίτησε δούλεψε ως επαγγελματίας φωτογράφος (κυρίως γάμους) για περίπου μια δεκαετία. Το 1982, ξεκίνησε το πρώτο μεγάλο project με τίτλο “Slaughter” το οποίο ολοκληρώθηκε το 1986.
Εκτοτε, ο Viksraitis ολοκλήρωσε άλλες έξι σειρές:
-“Nude in a desolate farm” (1991)
-“A Meadow at 11:00” (1995)
-“This Crazy world” (1995)
-“Grimaces of the weary village” (1998)
-“Farmstead children” (2000)
-“Farmstead dreams” (2000)































Μετά τη διάσπαση της σοβιετικής ένωσης, η Λιθουανία ευτύχησε να έχει μια από τις πιο γρήγορα αναπτυσσόμενες οικονομίες στην Ευρώπη. Ωστόσο, η ζωή στις αγροτικές περιοχές της χώρας έμοιαζε να παρακμάζει. Η έκδηλη αισιοδοξία των ανθρώπων της επαρχίας και ο απλός τρόπος ζωής φαίνεται πως χάθηκε για πάντα. Οι κοινωνικές αυτές ομάδες , άρρηκτα συνδεδεμένες με την κτηνοτροφία, την αγροτική ζωή και τις σχέσεις αλληλεγγύης μεταξύ των μελών τους, άρχισαν έναν αγώνα για επιβίωση με τους νέους να μεταναστεύουν στα αστικά κέντρα και τους γεροντότερους να μένουν πίσω και να έρχονται αντιμέτωποι με την απειλή της εξαφάνισης του ως τώρα τρόπου ζωής τους.

















Ο Viksraitis τριγύριζε με το ποδήλατό του στα χωριά και φωτογράφιζε. Οι αναζητήσεις του οδηγούν σε έναν άγνωστο για τους θεατές κόσμο ο οποίος εκ πρώτης όψεως φοβίζει, μοιάζει λίγο τρομακτικός έως καταθλιπτικός και μίζερος. Παρατηρώντας όμως καλύτερα θα διαπιστώσει κανείς τις αρετές των φωτογραφιών του. Αφήγηση μέσα από στοιβαρές συνθέσεις. Η ομορφιά και το συναίσθημα
υπάρχουν ακόμη και σε εικόνες παρακμής και ανέχειας. Ο Viksraitis αποδεικνύει πως γνωρίζει τον τρόπο να τα αναδείξει μέσα από τις φωτογραφίες του. Αυτοσαρκασμός, χιούμορ και ολίγον από τρέλλα. Κάθε εικόνα μοναδική και αυτόνομη μικρή ιστορία. Τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα και τα επιμέρους στοιχεία, κοινά σε κάθε φωτογραφία, είναι αυτά που συνθέτουν την τελική μεγάλη εικόνα του κόσμου του. Είναι ένας κόσμος όπως ακριβώς τον περιέγραψε ο Μartin Parr: Λίγο τρελός και υπέροχα σουρεαλιστικός .




























Η σύγκριση με τον άλλο πρώην σοβιετικό (κοντοχωριανό του) Ουκρανό
Boris Michailof, αναποφευκτη. Από απόσταση, ίσως μοιάζουν οι εικόνες τους. Κοινός τόπος, ίδιοι ένθρωποι (εμφανισιακά) πάνω-κάτω, κοινά βάσανα. Για μένα είναι ατυχής η σύγκριση.
Ο Michailof είναι πιο σκληρός, πιο ωμός, απόμακρος και αποστασιοποιημένος από τα θέματά του. Είναι εντελώς διαφορετική η προσσέγγιση του και κυρίως, τίποτα δεν προδίδει τη «συμμετοχή» του ιδίου στις φωτογραφίες του. Νομίζω πως ο θεατής μπορεί να νιώσει αποστροφή αντικρύζοντας το έργο του Michailof ενώ εύκολα νιώθει να ταυτίζεται με τους πρωταγωνιστές του Viksraitis

που του κλείνουν και λίγο πονηρά το μάτι!






Κάπου διάβασα τον Martin Parr να λέει πως όταν τον επισκέφτηκε για να τον γνωρίσει στη Λιθουανία, κάποια στιγμή ζήτησε να μάθει που είναι η τουαλέτα. Στο φτωχικό του Rimaldas,
η γυναίκα του οδήγησε τον Martin Parr έξω. Η τουαλέτα ήταν ένα παράπηγμα στο χωράφι...
Με το πρώτο βραβείο στην Αρλ που συνοδευόταν και από χρηματικό έπαθλο, ετοιμάζονται να χτίσουν καινούριο σπίτι που θα έχει πολλές τουαλέτες όπως δήλωσε η γυναίκα του...